Σύμφωνα με το άρθρο 1469 ΑΚ την ιδιότητα του τέκνου γεννημένου σε γάμο μπορούν να προσβάλουν: 1. ο σύζυγος της μητέρας, 2. ο πατέρας ή η μητέρα του συζύγου, αν αυτός πέθανε χωρίς να έχει το δικαίωμα της προσβολής, 3. το τέκνο, 4. η μητέρα του τέκνου, 5. ο άνδρας με τον οποίο η μητέρα, βρισκόμενη σε διάσταση με το σύζυγό της είχε μόνιμη σαρκική συνάφεια κατά το κρίσιμο διάστημα της σύλληψης. Από την διατύπωση της ανωτέρω διάταξης προκύπτει ότι το δικαίωμα άσκησης αγωγής προσβολής πατρότητας εκ μέρους του φυσικού γεννήτορα του τέκνου περιορίζεται σημαντικά, καθόσον αυτό του απονέμεται υπό πολύ συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις.
Η ως άνω διάταξη, προσιδιάζει στις αρχές και στις κοινωνικές συνθήκες που παλαιότερα επικρατούσαν. Η επιλογή, δηλαδή, του νομοθέτη είναι απολύτως δικαιολογημένη σε μία εποχή, που η επιστήμη βρισκόταν σε πρώιμο στάδιο εξέλιξης και ήταν δεδομένη η αδυναμία απόδειξης, με τρόπο σαφή και αναμφίβολο, της ταυτότητας του φυσικού γεννήτορα, στοιχείου καταλυτικού για την ενότητα και τη γαλήνη της πυρηνικής οικογένειας.
Με την πάροδο των χρόνων, ωστόσο, και μετά τις ριζικές αλλαγές που επήλθαν σε όλους τους επιστημονικούς τομείς, τίθεται πλέον το φλέγον ερώτημα του αν αυτή η διάταξη ορθώς επιβιώνει ή θα πρέπει να γίνουν άμεσα ρυθμίσεις, που να έχουν αφετηρία το κοινό περί δικαίου αίσθημα και να ανταποκρίνονται στις τρέχουσες ανάγκες της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας. Σε μια κοινωνία που ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να διεκδικεί ό, τι του ανήκει, η προσήλωση της νομολογίας στην στενή ερμηνεία της διάταξης του 1469 ΑΚ, που στερεί από το φυσικό γεννήτορα το δικαίωμα να διεκδικήσει το ίδιο του το παιδί, φαντάζει μάλλον πεπαλαιωμένη και υπερβολική. Τόσο σε επίπεδο εθνικού δικαίου όσο και σε επίπεδο διεθνούς δικαίου υπάρχουν διατάξεις που μπορούν να θεμελιώσουν την άποψή αυτή. Ειδικότερα:
Στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζεται ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στον άνθρωπο ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του. Η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, λοιπόν, δίνει το δικαίωμα στον φυσικό γεννήτορα να ανατρέψει την τεκμαιρόμενη πατρότητα του τέκνου του καθότι στοιχείο αυτής αποτελεί και η γνώση της βιολογικής του ταυτότητας.
Στο άρθρο 4 και ειδικότερα στις παρ. 1 και 2 του Συντάγματος ορίζονται η αρχή της ισότητας των Ελλήνων έναντι του Νόμου, ως και η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Προκειται για μια διάταξη που αφορά στην ίση μεταχείρηση των δύο φύλων σε όλους του τομείς της κοινωνικής ζωής, η οποία ρυθμίζεται από το δίκαιο. Οι ευκαιρίες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και της ατομικής δράσης είναι ίδιες για όλους. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία διαφοροποίηση μεταξύ των δύο φύλων και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κάποιος λόγος που να δικαιολογεί τον αποκλεισμό του φυσικού πατέρα από την αναζήτηση και την αποκατάσταση της υφιστάμενης αλήθειας.
Στο άρθρο 21 του Συντάγματος θεμελιώνεται η προστασία της οικογένειας. Η συντήρηση και η προαγωγή του θεσμού της οικογένειας αποτελούν προτεραιότητα του Κράτους. Έτσι λοιπόν δεν είναι δυνατόν ο φυσικός πατέρας να αποκλείεται από τη διεκδίκηση του παιδιού του. Η παρεμπόδιση των μελών της οικογένειας από το να αναγνωρισθούν νομικά μεταξύ τους και έναντι τρίτων καταλύει την εγγύση που το Κράτος έχει αναλάβει έναντι όσων απειλούν να κλονίσουν το θεσμό της οικογένειας.
Στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ ορίζεται με σαφήνεια η σημασία της ενίσχυσης των σχέσεων μεταξύ των μελών της οικογένειας καθώς και η προστασία αυτής. Η ύπαρξη της οικογένειας αποτελεί ένα πραγματικό γεγονός. Το κράτος οφείλει να λαμβάνει τα απολύτως απαραίτητα μέτρα που θα οδηγήσουν στην ένωση αυτής και στην αρμονική συμβίωση των μελών της.
Εκ των ως άνω αναφερθέντων, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι κρίνεται αναγκαία μια εκ θεμελίων ανανέωση και διατύπωση του εν λόγω άρθρου του Αστικού Κώδικα προκειμένου αυτό να προσαρμοστεί στις επιταγές και στις ανάγκες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
