Επί αποφάσεως που έχει εξοπλισθεί με εκτελεστότητα – δηλ. επί τελεσίδικης ή προσωρινώς εκτελεστής αποφάσεως – αποκλείεται, κατά την πάγια θέση της νομολογίας και της θεωρίας, η συναγωγή σιωπηρής αποδοχής αυτής, όταν ο ηττηθείς ή εν μέρει ηττηθείς διάδικος συμμορφώνεται προς το περιεχόμενό της. Και τούτο, καθώς πρόκειται για συμμόρφωση όχι εκούσια, αλλά υποκινούμενη, κατά τεκμήριο, από την πρόθεση του διαδίκου να αποτρέψει την επαπειλούμενη εκτέλεση και όχι από την ελεύθερη βούλησή του να αποδεχθεί την απόφαση (βλ. αντί πολλών, Κ. Μακρίδου, Η σιωπηρή αποδοχή των δικαστικών αποφάσεων κατά τον ΚΠολΔ, 2004, σελ. 101 επ.). Πλην όμως, σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. 1474/2019 απόφαση του Αρείου Πάγου, κριτήριο για τη συναγωγή σιωπηρής αποδοχής μιας εκτελεστής δικαστικής αποφάσεως αποτελεί η μη προσθήκη επιφυλάξεως εκ μέρους του ηττηθέντος διαδίκου.