AΠΟΦΑΣΗ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΥΠ’ΑΡΙΘΜ.402/2014
1. Η καταγγελία συμβάσεως εργασίας αορίστου χρόνου από τον εργοδότη κατά τη διάρκεια της αναρρωτικής άδειας εργαζομένου αποτέλεσε νομικό ζήτημα, το οποίο το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο επέλυσε με την ως άνω απόφασή του, δεχόμενο ότι η εν λόγω καταγγελία είναι νόμιμη.
Ειδικότερα, κατά το ιστορικό του ζητήματος αυτού, μισθωτός παρείχε την εργασία του σε κατασκευαστική εταιρεία βάσει των όρων συμβάσεως εργασίας που είχε συνάψει με την εργοδότριά του. Κατά τον χρόνο ισχύος της συμβάσεως αυτής, ο μισθωτός ασθένησε, υποβλήθηκε σε θεραπεία σε νοσηλευτικό ίδρυμα και έτυχε αναρρωτικής αδείας. Κατά τη διάρκεια της άδειας αυτής η εργοδότρια του κατήγγειλε την εργασιακή σύμβαση εγγράφως, χωρίς επίκληση συγκεκριμένου λόγου, καταβάλλοντας στο μισθωτό τη νόμιμη αποζημίωση.
Ο μισθωτός ενήγαγε την εταιρεία προσβάλλοντας την ως άνω καταγγελία της ως καταχρηστική, επικαλούμενος προς τούτο και το γεγονός ότι του υπολειπόταν 100 μόνο εργάσιμες για τη θεμελίωση δικαιώματος συντάξεως από το ΙΚΑ.
2. Στην ως άνω απόφαση του ο Άρειος Πάγος κατέληξε βάσει των ακολούθων παραδοχών :
α) Κατ’αρχάς, ακολουθώντας την πάγια νομολογία του, έκρινε ότι , η καταγγελία συμβάσεως εργασίας αορίστου χρόνου (κατά τον ν.2112/1920 όπως ισχύει, σύμβαση υπερβαίνουσα τους 12 μήνες), ως μονομερής αναιτιώδης δικαιοπραξία, αποτελεί δικαίωμα τόσο του εργοδότη, όσο και του εργαζομένου και δεν εξαρτάται το κύρος της (καταγγελίας) από την ύπαρξη ή την ελαττωματικότητα της αιτίας (του λόγου) για την οποία γίνεται.
β) Το εν λόγω δικαίωμα, όπως και κάθε, εν γένει, νόμιμο δικαίωμα, υπόκειται στους περιορισμούς του άρθρου 281 ΑΚ, ελέγχεται δηλαδή αν ασκείται καταχρηστικώς, καθ’υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη ή ο κοινωνικός και ο οικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Σημειώνεται εν προκειμένω, ότι ο ενάγων – μισθωτός δεν απέδειξε τον ισχυρισμό του αναφορικά με τις υπολειπόμενες εργάσιμες ημέρες για τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού του δικαιώματος, ούτε γνώση του γεγονότος αυτού από την εναγομένη εργοδότρια κατά τον χρόνο της γενομένης απ’ αυτήν ως άνω καταγγελίας.
γ) Η καταγγελία της προαναφερόμενης εργασιακής συμβάσεως κατά τη διάρκεια της αναρρωτικής αδείας του εργαζομένου δεν πάσχει ακυρότητα εξ αυτού και μόνο του λόγου. Στην παραδοχή αυτή κατέληξε ερμηνεύοντας τις διατάξεις του Α.Ν 539/1945 «περί χορηγήσεως κανονικών αδειών μετ’αποδοχών», διατάξεις που απαγορεύουν την καταγγελία της προαναφερόμενης συμβάσεως εργασίας κατά τη διάρκεια της κανονικής, μετ’ αποδοχών ,αδείας του εργαζομένου (άδειας αναψυχής), όχι όμως και την καταγγελία άλλων αδειών , όπως προκειμένω, της αναρρωτικής.
Σημείωση: Από τον γενικό κανόνα του αναιτιωδούς χαρακτήρα της καταγγελίας συμβάσεως εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου υπάρχουν αποκλίσεις , στις περιπτώσεις που ορίζονται με ειδικές διατάξεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της καταγγελίας συμβάσεως εργασίας αορίστου χρόνου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της λοχείας εργαζομένων σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του Π.Δ 179/1997, που ενσωμάτωσε στην εσωτερική έννομη τάξη την υπ’αριθμ.92/1985 κοινοτική οδηγία. Στην περίπτωση αυτή, το κύρος της καταγγελίας σχέσεως εργασίας, όπως η προαναφερόμενη, συναρτάται αυστηρώς με την ύπαρξη και επίκληση σπουδαίου λόγου κατά την νομολογιακώς διαπλασθείσα οικεία έννοια. (Σπουδαίο λόγο αποτελούν εκείνα τα περιστατικά ή και το μεμονωμένο εκείνο περιστατικό, εξ αιτίας των οποίων δεν είναι δυνατόν, κατ’ αντικειμενική κρίση σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη, να αξιωθεί από οποιοδήποτε εκ των συμβαλλομένων μερών η συνέχιση της συμβάσεως εργασίας μέχρι την συμφωνημένη ή εκ του νόμου υποχρεωτική λήξη της).
