ΑΠΟΦΑΣΗ: Υπ’ αριθμ.: 8/2017 της Ολομελείας του Αρείου Πάγου.
- Ενώπιον της Τακτικής Ολομελείας του Αρείου Πάγου ήχθη προς επίλυση, ως ζήτημα γενικοτέρου ενδιαφέροντος, το εξής: Αν αποκτά ισχύ δεδικασμένου διαταγή πληρωμής, η οποία επιδίδεται νομίμως και ασκείται κατ’ αυτής ανακοπή που απορρίπτεται για τυπικούς λόγους, χωρίς το δικαστήριο να εισέλθει στη συζήτηση επί της ουσίας της υποθέσεως. Ειδικότερα, κατόπιν αιτήσεως συγκεκριμένου δανειστή εκδόθηκε, κατά του οφειλέτη, του διαταγή πληρωμής, η οποία και του κοινοποιήθηκε στη νόμιμη προθεσμία των δύο (2) μηνών από της εκδόσεώς της. Κατά της διαταγής αυτής, ο οφειλέτης – καθ’ ου’, άσκησε ανακοπή, η οποία απορρίφθηκε από το δικαστήριο, ως αόριστη. Ο δανειστής, ακολούθως, κοινοποίησε την διαταγή πληρωμής για δεύτερη φορά στον οφειλέτη του και αυτός άσκησε κατ’ αυτής, εντός της προθεσμίας των δέκα πέντε (15) εργασίμων ημερών, δεύτερη ανακοπή. Κατά τη συζήτηση της ανακοπής αυτής, ο δανειστής προέβαλε την ένσταση του δεδικασμένου, το οποίο , κατά τους ισχυρισμούς του, προέκυπτε από την απόφαση που απέρριψε, ως αόριστη, την πρώτη ανακοπή.
2.Επί του ως άνω ζητήματος, ο Άρειος Πάγος εξέδωσε την ως άνω απόφαση του και αποφάνθηκε, ως εξής:
Το δικαίωμα του οφειλέτη να ασκήσει δεύτερη ανακοπή υφίσταται, τόσο στην περίπτωση που αυτός δεν ασκήσει εμπροθέσμως (εντός της προθεσμίας των δέκα πέντε (15) εργάσιμων ημερών) ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμή μετά την πρώτη επίδοση αυτής, όσο, για την ταυτότητα του νομικού λόγου, και στην περίπτωση που η εμπροθέσμως, κατά τα ανωτέρω, ασκηθείσα ανακοπή απορριφθεί για λόγους τυπικούς. Τούτο δε, επειδή το δεδικασμένο από την εν λόγω απόρριψη της ανακοπής εκτείνεται μόνο στο δικονομικό ζήτημα που κρίθηκε, εν αντιθέσει με το δεδικασμένο που παράγεται από την απόρριψη των λόγων της ανακοπής ως αβάσιμων κατά νόμο και κατ’ ουσία.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η άσκηση δεύτερης ανακοπής, μετά την απόρριψη της εμπροθέσμως ασκηθείσης πρώτης, για τυπικούς λόγους, {όπως , αοριστίας, εκκρεμοδικίας, ικανότητας διαδίκου κ.λ.π } σύμφωνα με την ως άνω δικαστική απόφαση, προϋποθέτει, αναγκαίως, την επίδοση, για δεύτερη φορά, της διαταγής πληρωμής, χωρίς να τάσσεται στον επιδίδοντα αυτήν δανειστή (περιοριστική) προθεσμία.
Η, εν λόγω, επίδοση ανάγεται στο δικαίωμα και στην επιλογή του δανειστή να εξοπλίσει τη διαταγή πληρωμής με δύναμη δεδικασμένου, στην περίπτωση που ο οφειλέτης του αμελήσει για την εμπρόθεσμη άσκηση της δεύτερης ανακοπής. Ο τελευταίος, μπορεί να ασκήσει έφεση κατά της άνω απορριπτικής, επί της πρώτης ανακοπής του, δικαστικής αποφάσεως, ή να ασκήσει νέα ανακοπή, βελτιώνοντας την πρώτη ως προς την διαπιστωθείσα διαδικαστική έλλειψη {εν προκειμένω , την αοριστία} , χωρίς εντούτοις να μεταβάλει την ιστορική και νομική αιτία και το αίτημα της.
