ΑΠΟΦΑΣΗ: Υπ΄αριθμ. 8/2016 του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Το ζήτημα του ως άνω θέματος, που απασχόλησε το Συμβούλιο της Επικρατείας, εντάσσεται στο ιστορικό πλαίσιο της εξής υποθέσεως: Επιχείρηση επεξεργασίας ξύλου απασχολούσε, με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας, εργαζομένους, καταβάλλοντας σ’ αυτούς τον συμπεφωνημένο μισθό, τον οποίο και γνωστοποίησε στις αρμόδιες αρχές. Τα ελεγκτικά όργανα του Ι.Κ.Α., στο οποίο υπάγονταν οι εν λόγω εργαζόμενοι, εξέδωσαν, το έτος 2001 σε βάρος της εργοδότριας επιχειρήσεως, Πράξη Επιβολής Εισφορών (Π.Ε.Ε.) για την ασφαλιστική τακτοποίηση των μισθωτών της επιχειρήσεως κατά το, από 1.9.1995 έως 31.1.2001, χρονικό διάστημα.
Ο λόγος εκδόσεως της πράξεως αυτής, συνίστατο στο γεγονός ότι, οι ως άνω μισθωτοί ασφαλίσθηκαν από την εργοδότριά τους επιχείρηση με μικρότερες αποδοχές από τις προβλεπόμενες στην Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των απασχολούμενων στην επεξεργασία ξύλου. Επί πλέον, τα ίδια όργανα, εξέδωσαν και Πράξη Επιβολής Πρόσθετων Ασφαλιστικών Εισφορών (Π.Ε.Π.Α.Ε.) συναφώς με την ανωτέρω Π.Ε.Ε. Η επιχείρηση προσέβαλε τις ως άνω εκδοθείσες, σε βάρος της, πράξεις, επικαλούμενη το γεγονός ότι, τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα του ΙΚΑ, σε προηγούμενους ελέγχους, που είχαν διενεργήσει στις 7.1.1995, 30.9.1995, 23.6.1997, 4.11.1999 και 19.9.2001, είχαν αποδεχθεί ότι, οι μισθωτοί της επιχειρήσεως δεν υπάγονταν, ως εργατοτεχνίτες, στην ως άνω Κλαδική Σ.Σ.Ε. που απασχολούνται στην επεξεργασία ξύλου, αλλά στην Γενική Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, σύμφωνα με την οποία και τους καταβάλλονταν οι δηλωθέντες μισθοί. Βάσει αυτού του γεγονότος, ισχυρίσθηκε ότι, οι κατά τα ανωτέρω εκδοθείσες Πράξεις έρχονταν σε αντίθεση προς την αρχή της χρηστής διοικήσεως καθόσον, από θετικές πράξεις των οργάνων της (αυτές, που προηγήθηκαν των πράξεων που προσέβαλε η επιχείρηση), έχει δημιουργηθεί η εύλογη πεποίθηση στην επιχείρηση ότι, αυτή κατέβαλε τις νόμιμες ασφαλιστικές εισφορές που αναλογούσαν στους δηλωθέντες και πράγματι καταβληθέντες, στους εργαζομένους της, μισθούς. Περαιτέρω, η επιχείρηση ισχυρίσθηκε ότι, η καταβολή των συμπληρωματικών ασφαλιστικών εισφορών «δημιουργούσε τεράστιο και ανυπέρβλητο πρόβλημα στη βιωσιμότητα και λειτουργία της όλης επιχειρήσεως».
Το Συμβούλιο της Επικρατείας δέχθηκε τους ισχυρισμούς της επιχειρήσεως με την αιτιολογική σκέψη ότι, αν, με θετικές πράξεις των οργάνων της διοικήσεως, δημιουργηθεί στον εργοδότη η εύλογη πεποίθηση εκπληρώσεως των προς το ΙΚΑ (και, γενικώς, προς ασφαλιστικό δημόσιο φορέα) υποχρεώσεων σύμφωνα με τις, εν λόγω, θετικές πράξεις (όπως συνέβη, στην κριθείσα υπόθεση) και αν, από την επιβολή πρόσθετων ασφαλιστικών εισφορών συντρέχει κίνδυνος κλονισμού της οικονομικής σταθερότητας της επιχειρήσεως, τότε, η επιβολή πρόσθετων ασφαλιστικών εισφορών, αντιβαίνει στην αρχή της χρηστής διοικήσεως και δεν είναι επιτρεπτή.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η προαναφερόμενη δικαστική απόφαση, με την οποία αναιρέθηκε, ως νομικώς εσφαλμένη, αντίθετη άποψη του διοικητικού Εφετείου, είναι συνεπής προς τα ευρύτερα νομολογιακά δεδομένα του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου. Ενδεικτικώς, αναφέρεται ότι, κρίθηκε μη επιτρεπτός, από την ανωτέρω γενική αρχή της χρηστής διοικήσεως, μεταξύ άλλων, ο αναδρομικός καταλογισμός, σε βάρος εργοδότη, ασφαλιστικών εισφορών, παρότι τα αρμόδια όργανα του Ι.Κ.Α. είχαν χορηγήσει (στον εργοδότη) βεβαιώσεις ασφαλιστικής ενημερότητας για το διάστημα που ελήφθη υπ’ όψιν για τον, εν λόγω, καταλογισμό (Σ.Τ.Ε. 232/2012 κ.α.). Επίσης, ο καταλογισμός σε βάρος του φορολογουμένου, προσθέτου φόρου, λόγω παραλείψεως δηλώσεως παρακρατουμένου φόρου, όταν δημιουργήθηκε ευλόγως σ’ αυτόν (φορολογούμενο), από θετικές ενέργειες των οργάνων της φορολογικής αρχής, η σταθερή και δικαιολογημένη πεποίθηση, ενόψει των συντρεχουσών, κατά συγκεκριμένη περίπτωση, περιστάσεων, ότι δεν υπόκειται στον φόρο αυτόν και, συνακολούθως, ότι δεν είχε υποχρέωση παρακρατήσεώς του, ούτε υποχρέωση υποβολής φορολογικής δηλώσεως (Ολ Σ.Τ.Ε. 3173) 2014 κ.α.).-
